We hebben de seminaires van Jean Oury  “Aliénation” over de vervreemding vertaald.

U kan het boek binnenkort bestellen via het menu hierboven.

Hierbij al het :

Nawoord

                  Ver-vreemding en ver-taling vinden hun gemeenschappelijke bodem in de dynamiek van het prefix ‘ver’ dat de structuur van het vreemde en de structuur van de taal tot hun uiterste grens drijft. Jean Oury nodigt ons uit, neemt ons mee en confronteert ons met de vele wijzen waarop het vreemde in en rondom ons wegglijdt, verbijstert en/of pseudo-vanzelfsprekende vormen aanneemt.

                  Geert en zijn werk-vrienden laten ons toe getuige te worden van hoe de taal zich vloeiend in verrassende plooien laat ontvouwen en haar lezende grens raakt om toch maar het vreemde van haar eigen taal dankzij de andere taal te laten aanvoelen.

                  In zijn boek ‘L’aliénation’ heeft Jean Oury ons enkele begrippen uit zijn ‘werktuigendoos’ aangeboden om dankzij hun onderscheidingsfunctie zowel individuele pathologische situaties als inerte vastgeroeste collectieve structuren te analyseren. Verrassend hierbij is dat J. Oury ons de weg wijst om het eenduidige psychoanalytische gebruik van fundamentele begrippen (verlangen, castratie, scheiding, fantasme enzovoort) uit hun vervreemding los te maken en ze opnieuw hun oorspronkelijke dynamiek te laten terugvinden. Dat kan enkel door die begrippen ‘polyfonisch’ uit-een-te-leggen en te verzamelen; nu eens dankzij het vreemde van het schizofrene proces dat het onmogelijke van die polyfonie incarneert (de psychotische of transcendentale vervreemding), dan weer langs het objectiverende van de sociale vervreemding.

                  In een collectiviteit kan enkel het polyfonische telkens opnieuw ‘door- en overgangen’ maken om toegang te krijgen tot zowel het bijzondere van elk ongekend verlangen, als tot de radicale onbestemdheid van elke andere.

                  In deze gelatenheid of sereniteit ontplooit J. Oury ons de weg van de vervreemding naar het vreemde die de ontmoeting met de eenzaamheid van elk van ons openbaart. We ervaren – haast lijfelijk – deze polyfonische dimensie in de vertaling. Nu eens drukt ze haast ‘cru’ de dagdagelijkse verwondering, de machteloze ergernis en de verwijten van J. Oury uit, dan weer de ontroerende poëzie van wanhopige mensen en situaties die soms een verzachtende schuilplaats vinden dankzij de institutionele therapeutische tussenkomsten.

                  De vertaling doorloopt dit contrast door beide uitersten elkaar te laten oproepen. Juist daarom laat zij ons niet los en anticipeert zij, hoofdstuk na hoofdstuk op wat volgt … tot op het einde.

 

                                                                                                                                                                                                 Marc Ledoux